سپاسگزار لحظه هایت باش
از اینکه هر روز صبح قدم در قاب لحظه ها می گذاری و با نَفَسِ گرمت به ثانیه ها و دقایق جان می دهی شاد باش.
لحظه ها را با نام و‌یاد یگانۀ هستی رنگین کن و ‌جامۀ زیستن را بر تنِ روزها و شب هایت بپوشان. لذّت زندگی را به کام خود بچشان و در پی یافتن رنج های تکراری نباش.

اگر رنجی هست حتما درسی در دلِ آن هست. پس بیاموز و رهایش کن. باقی هر چه هست؛ شادی و نشاطی است که بر پیکر زندگی طنین انداز است. طعم خوشش را بِچِش، عطرش را استشمام کن و قلبت را برای جان دادن به لحظه هایی سرتا سر از عشق مهیا کن.

با خودت خلوت کن. به درونت نظاره کن. زیبایی های وجودت را ببین. برای هر آنچه در زندگی داری؛ سپاسگزار باش. از تمام داشته هایت لذت ببر. هم اکنون و در هر لحظه خوشحال باش و با احساس رضایت، زندگی را تجربه کن. هر چه از زندگی رضایت بیشتری داشته باشی؛ خوشحالی بیشتری دریافت می کنی.

سپاسگزار بودن راهی روشن به سوی دریافت نعمت‌های بیشتر است. وقتی شکر گزار می شوی درهای لطف خدا و نعمتهای الهی به رویت باز می شود.

سپاسگزاری همان توجه مثبت به زیبائی هاست که همچون دروازه ای باز به سوی ورود نعمتهای بیشتر به زندگی است.

دیدن هر آنچه در زندگی داری بهتر از آن است که به نداشته هایت توجه کنی. سپاسگزاری یعنی نشان کردنِ نعمتها. شاکر بودن یعنی دیدن نیمۀ پُرِ لیوان؛ یعنی قدر دان بودن و قدرشناسی کردن.

آنجا که می‌بینی و شادمان می‌شوی؛ یعنی می‌خواهم و سفارش می‌دهم. آنجا که می‌بینی و بر نداشتنش غم می‌خوری؛ یعنی نمی‌خواهم و سفارشی معکوس رخ می‌دهد. وقتی داشته‌های خود را ارج می‌نهی و از آنچه دیگران دارند شادمان می‌شوی؛ همه چیز به نفع تو رقم می‌خورد.

زمانی که بر نداشته‌هایت غم می‌خوری و از آنچه دیگران دارند غمگین و آزرده می‌شوی؛ طعم کامیابی را نمی‌چشی. گویی به جای سفارشِ خواسته‌ات، هر آنچه را که دوست نداری و آزرده‌ات می‌کند؛ درخواست داده‌ای.

وقتی دیگران را تحسین می‌کنی و از خوشحالی و خوشبختی آنان شادمان می‌شوی در حال سپاسگزاری هستی.

سپاسگزاری حسِ خوبِ تحسین است.
حسِ خوبِ داشتن و رسیدن است.

قانون جهان می گوید:
به هر چه توجه کنی، همان چیز به سمت تو می‌آید و در زندگیت نمایان می‌شود.

همین قانون می گوید:
توجه به خواسته‌ها و چیزهایی که دوست دارید همراه با احساسِ خوب، برابر است با اجابت خواسته‌ها
و
توجه به هر چیزی همراه با احساسِ بد، برابر است با اجابت نشدن خواسته‌ها و دعوت شدنِ اتفاقات و تجربه‌های ناراحت کننده در زندگی.

اگر خواسته‌ای در دل دارید یا آرزو و تمنایی دارید؛ کافی است که تمام توجه و تمرکزتان را بر آنچه دارید بگذارید. هر آنچه شما را شاد می کند و حس خوبی را در شما زنده می کند.

قدردانی از هر چیزی که در زندگی دارید بی‌شک شما را به خواسته‌هایتان نزدیک‌تر می‌کند.

تمرکز و توجه بر آنچه ندارید و یا در حسرت داشتنش هستید، حال شما را بد می‌کند و کم کم از خواسته‌هایتان بیشتر فاصله می‌گیرید؛ زیرا حسِ بد یعنی نداشتن و نخواستن.

وقتی به چیزهایی توجه می کنی که حس خوبی به تو می دهد؛ تمام امکانات، شرایط و افراد با تو هماهنگ می شوند. ایده ها و راههایی که تو را به مقصدت نزدیک می کنند از راه می رسند. دستان یاریگری که با تو همراه می شوند؛ فرا می رسند. قلبت پر از شور و شوقِ رسیدن می شود. آرزویت پرو بال می گیرد. ذهنت متمرکز می شود؛ آن هم فقط بر آنچه می خواهی. همه چیز از راه می رسد. دیگر جای نگرانی نیست. ترس ها و تردیدها کنار می روند.

با توجه کردن بر داشته‌ها، ایمانی در دلت زنده می شود که پاداشش رسیدن به آرزوهایت می شود و تو را هر لحظه شاد و مسرور می کند.